اعتراف نفیو: نمیتوان توان موشکی ایران را متوقف کرد
ریچارد نفیو، معمار تحریمهای هوشمند آمریکا، در گزارشی تازه اعتراف کرده است که مهار کامل توان هستهای و موشکی ایران ممکن نیست و واشنگتن تنها میتواند آهنگ پیشرفت تهران را کند کند.
ریچارد نفیو، معمار تحریمهای هوشمند آمریکا، در گزارشی تازه اعتراف کرده است که مهار کامل توان هستهای و موشکی ایران ممکن نیست و واشنگتن تنها میتواند آهنگ پیشرفت تهران را کند کند. نفیو در طراحی خود، «معماری مهار غیرنظامی» علیه برنامههای هستهای و موشکی ایران را بر سه ستون بنا کرده است: ۱) بازفعالسازی اختیارات قطعنامههای شورای امنیت با تمرکز بر گلوگاههای زنجیره تأمین ۲) ایجاد یک هسته هماهنگی اطلاعاتی–دیپلماتیک در میان کشورهای همفکر بهجای اتکای صرف به سازوکارهای سازمان ملل و ۳) تازهسازی آگاهی دولتها از مفاد و ظرفیتهای حقوقی قطعنامهها برای اقدام پیشدستانه نویسندگان اعتراف میکنند که ایران قرار نیست «از صفر» برنامههای خود را آغاز کند؛ ذخایر مادی، زیرساختها، دانش فنی و نیروی انسانی کاملاً محفوظ است و لذا راهبرد مطلوب برای مقابله، حذف کامل توان نیست، بلکه «کاهش آهنگ بازسازی و توسعه» از مسیرهای غیرنظامی است. ستون نخست: گلوگاهسازی در زنجیره تأمین با اتکا به قطعنامهها ترجمه عملیاتی این منطق، فهرستگذاری پویای اقلامِ «اثرگذاری بالا/دسترسپذیری پایین» و تغذیه مستمر آن به مجاری اجرایی تحریمها است. ستون دوم: هسته هماهنگی اطلاعاتی - دیپلماتیکِ همفکران بهجای اتکای صرف به سازمان ملل نظر به مخالفت روسیه و چین با مشروعیت «اسنپبک»، مؤسسه واشنگتن پیشبینی میکند که کمیته تحریم و هیئت کارشناسان سازمان ملل کارایی لازم را نخواهند داشت. (۱) تجمیع و اولویتگذاری اطلاعات اشاعهای (۲) تقسیم کار دیپلماتیک بر مبنای مزیت نسبی روابط دوجانبه ۳) ارائه بستههای اطلاعاتی دقیق برای رهگیری محموله، لغو قرارداد، یا انصراف تأمینکنندگان. متن به کارزار ۲۰۱۲–۲۰۰۷ بهعنوان الگوی موفق تقسیم مسئولیتها ارجاع میدهد. یک نکته عملیاتی مهم، «میانجیگری دیپلماتیک غیرمستقیم» است؛ این کارشناس تأکید میکند که اگر تنشهای سیاسی/تجاری مانع از اثرگذاری مستقیم آمریکا بر کشوری ثالث (مانند هند) شود، دولتهای اروپایی که هزینه سیاسی کمتری در آن کانال دارند، مأمور انتقال «اطلاعات مشتق از آمریکا» میشوند. نتیجه، افزایش احتمال پذیرش و اقدام طرف ثالث بدون برانگیختن حساسیتهای سیاسی است. ستون سوم: تازهسازی حافظه حقوقی دولتها از مفاد قطعنامهها بر همین مبنا، نمونه سال ۲۰۱۰ ذکر میشود که چگونه برخی اعضای سازمان ملل (اتحادیه اروپا، ژاپن، کره جنوبی) به استناد همین اختیارات، تجارت نفت و گاز با ایران را مسدود کردند. پیام استراتژیک: با بازتعریف ریسک حقوقی و عملیاتی، میتوان شبکههای مالی، بیمهای، حملونقل و فناوری را بهگونهای تنظیم کرد که خودبهخود از تعامل با مسیرهای پرریسک دوری کنند. روش کار: از «اطلاعات» تا «اقدام» ریچارد نفیو در این طراحی به شکل ضمنی اعتراف میکند که جبهه غرب در برابر پیشرفت هستهای و موشکی جمهوری اسلامی، در حال حاضر «دست خالی» است و حتی برای مقابله با واکنش ایران در صورت حمله مجدد به این کشور، امکانات و ابزار لازم و کافی را در اختیار ندارد.
« بازگشت به لیست اخبار