این تصاویر روی دیوارهای‌ تهران چه کسانی‌ هستند؟ | علیه فراموشی و ستمکاری

حالا هر وقت از خیابان زرتشت، کریمخان و انقلاب می‌گذریم، آنها به ما لبخند می‌زنند و یادمان می‌آورند که در آن ۱۲ روز سیاه که اسرائیل در کوچه و خیابان‌های شهر رقم زد، چه جان‌های عزیز و دوست‌داشتنی را از دست دادیم. زنان و مردان و کودکانی که از خانواده ما بودند و ناگاه اسرائیل با بمب، موشک از ما گرفت.

حالا هر وقت از خیابان زرتشت، کریمخان و انقلاب می‌گذریم، آنها به ما لبخند می‌زنند و یادمان می‌آورند که در آن ۱۲ روز سیاه که اسرائیل در کوچه و خیابان‌های شهر رقم زد، چه جان‌های عزیز و دوست‌داشتنی را از دست دادیم. زنان و مردان و کودکانی که از خانواده ما بودند و ناگاه اسرائیل با بمب، موشک از ما گرفت. سرویس گزارش روزنامه همشهری‌ نوشت: علی میرفتاح، روزنامه‌نگار و گرافیست مشهور ایرانی، تمثال‌ این شهدا را به سبک دهه ۶۰ کشیده و درباره این اثر نوشته است:« حداقلش این است که روی دیوارها و در بافت شهری، ما شهروندان بتوانیم بی‌هیچ تشریفات واسطه‌ای با هموطنان شهیدمان مواجه شویم و با روی همچون ماهشان تجدید دیدار کنیم.» او می گوید: همان روزهای اول، یادتان باشد، یک دعوایی راه افتاد برای اینکه این جنگ آیا یک جنگ میهنی است یا جنگ حکومتی؟ اتفاقاً همین عکس‌ها بهترین گواه، بهترین حجت موجه ماست برای اینکه این جنگ، جنگ میهنی است. عکسی که توی خیابان است، به‌شدت شبیه من است، شبیه برادر من است، شبیه قوم و خویش من است.. میرفتاح خاطرهای از آوینی را نقل میکند: «خدا رحمت کند آقای آوینی، یک صحبتی می‌کردند ســـر روایت فتح. ایشان به من گفتند: «من وقتی دارم با این شهدا کار می‌کنم، یعنی عکس و تصویر شهدا را روی میز موویلا (میز تدوین( می‌بینم، احساســـم این است که انگار اینها آشنای من هستند. مدام در ذهنم می‌آید که اینها را کجا قبلا دیدم. بعد کم‌کم متوجه شدم، این آشنایی فقط ربطی به یک شـــهید یا دو شهید ندارد، من با همه کسانی که شهید شدند، این حس را دارم.» تصاویر این شهدا باعث می‌شود ما فراموش نکنیم که در این ۱۲ روز اسرائیل چگونه به شهر و خانه ما حمله کرد و بعد نتانیاهو به زبان دروغ گفت که ما مردم کاری نداریم.