دایان کیتون؛ نماد زن مستقل و شوخ‌طبع و الهام‌بخش جوانان
دایان کیتون در دو دهه اخیر، به رغم بالا رفتن سنش، در کمدی رمانتیک‌هایی حضور داشت که به رابطه عاشقانه میان دو فرد مسن می‌پرداختند. واقعیت این است که این فیلم‌ها ساخته نمی‌شدند اگر بازیگری مثل او حاضر به بازی در آنها نمی‌شد.
دایان کیتون در دو دهه اخیر، به رغم بالا رفتن سنش، در کمدی رمانتیک‌هایی حضور داشت که به رابطه عاشقانه میان دو فرد مسن می‌پرداختند. واقعیت این است که این فیلم‌ها ساخته نمی‌شدند اگر بازیگری مثل او حاضر به بازی در آنها نمی‌شد. : دایان کیتون نخستین بار در سال ۱۹۶۸ در نمایشی موزیکال به نام «مو» روی صحنه ظاهر شد. بعدها به گروه بازیگران نمایش «دوباره بنواز، سام» اثر وودی آلن (۱۹۷۰) پیوست و سپس در نسخه سینمایی آن در سال ۱۹۷۲ نیز بازی کرد. این همکاری آغاز رابطه‌ای حرفه‌ای و شخصی با آلن بود که به ساخت هشت فیلم منجر شد — از نقش‌های بانوان کم‌هوش و خنده‌دار در «خواب‌گرد» (۱۹۷۳) و «عشق و مرگ» (۱۹۷۵)، تا شاهکار «انی هال» (۱۹۷۷) که برایش جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را به ارمغان آورد. آلن این فیلم را برای او نوشت. نقشش در این فیلم توانایی او را به‌عنوان خواننده‌ای با صدایی نفس‌گیر نشان داد و سبکی خاص و گیج‌گونه برایش ساخت؛ او به نماد مدی متفاوت تبدیل شد و دختران بسیاری از سبک لباس‌های پسرانه‌اش — کراوات و جلیقه — تقلید کردند. کیتون دوباره با آلن همکاری کرد و در نقش‌های جدی‌تر و سردتر فیلم‌های «داخلی‌ها» (۱۹۷۸) و «منهتن» (۱۹۷۹) ظاهر شد. هرچند او بیشتر با کمدی شناخته می‌شد، اما اجازه نداد در قالبی تکراری باقی بماند و به یکی از معدود زنان شاخص در سه‌گانه «پدرخوانده» ساخته فرانسیس فورد کاپولا بدل شد. همچنین در فیلم‌هایی چون «در جست‌وجوی آقای گودبار» (۱۹۷۷)، «به ماه شلیک کن» (۱۹۸۲)، «دخترک طبل‌زن» (۱۹۸۴) و «خانم سوفل» (۱۹۸۴) نشان داد که بازیگری قدرتمند است. پس از پایان همکاری با وودی آلن، با وارن بیتی آشنا شد و در فیلم «سرخ‌ها»ی بیتی (۱۹۸۱)نقش روزنامه‌نگار لوئیز برایانت را بازی کرد. این نقش ثابت کرد که او فراتر از یک کمدین است، زیرا نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر زن شد. در سال‌های بعد، کیتون به بازی در نقش‌های شوخ‌طبع اما همراه با ملودرام بازگشت، از جمله در «جنایت‌های دل» (۱۹۸۶). او دوباره در «راز جنایت منهتن» (۱۹۹۳) با آلن همکاری کرد و سپس در کمدی عاشقانه «یکی باید کوتاه بیاد» (۲۰۰۳) در کنار جک نیکلسون درخشید. در دو دهه اخیر، به رغم بالا رفتن سنش، در کمدی رمانتیک‌هایی حضور داشت که به رابطه عاشقانه میان دو فرد مسن می‌پرداختند. واقعیت این است که این فیلم‌ها ساخته نمی‌شدند اگر بازیگری مثل کیتون حاضر به بازی در آنها نمی‌شد. از این بابت، او در گسترش مرزهای کمدی رمانتیک که معمولا ژانری مختص جوانان فرض می‌شود، در دو دهه گذشته نقشی پررنگ داشت. کیتون نماد زمان مستقل، شوخ و دانایی بود که توانایی‌هایش را به خوبی می‌شناخت و الهام‌بخش نسل‌های جدید به خصوص دختران جوان در سینما و جامعه بود.
« بازگشت به لیست اخبار