طرف منافع ملی یا کارچاق‌کن ترامپ و نتانیاهو؟!
روزنامه غربگرای هم‌میهن پس از چند ماه دو دوزه بازی، تعارف را کنار گذاشت و درست مانند یک روزنامه آمریکایی و صهیونیستی، به سرزنش دولت پرداخت که چرا نتوانسته با آمریکا و اروپا توافق کند؟!
روزنامه غربگرای هم‌میهن پس از چند ماه دو دوزه بازی، تعارف را کنار گذاشت و درست مانند یک روزنامه آمریکایی و صهیونیستی، به سرزنش دولت پرداخت که چرا نتوانسته با آمریکا و اروپا توافق کند؟! اول؛ طرف مقابل علاقه‌ای به حل این مسئله نداشت. دوم؛ اتفاقات پیش‌بینی نشده و خارج از اراده پیش آمد و مانع از حل مسئله شد. سوم؛ دولت و مشخصاً وزارت امورخارجه و شورای عالی امنیت ملی کشور، هیچ ایده و طرح روشنی برای حل این مسئله نداشتند. یا طرح آنها تکراری و غیرقابل پذیرش از جانب طرف مقابل بود. چهارم؛ طرح داشتید ولی مجریان در اجرای آن ناتوان بودند، و بالاخره پنجم؛ نتوانستید توافقی درون سیستمی پیرامون حل این موضوع ایجاد کنید. به نظر می‌رسد که جز این‌ها حالت دیگری قابل تصور نیست. اکنون دو پرسش بنیادی پیش‌روی شماست که پاسخ داده شود. اولین پرسش این است که کدام‌یک از حالات پنج‌گانه فوق موجب عدم تحقق وعده شما شده است. باید در این موارد توضیح کافی و قانع‌کننده داده شود. آنچه که ما به عنوان ناظر بیرونی می‌دیدیم، این بود که هیچ ایده روشنی که طرف مقابل را در موضع دفاعی و توافقی قرار دهد وجود نداشت. اگر قرار بود که حرف‌های دولت قبلی زده شود که آنان خودشان می‌توانستند مسائل را حل کنند. ما حتی در ادبیات رسمی هم تغییری ندیدیم. در برخی از مقاطع، سخنان شما به جدی یا طنز، به‌گونه‌ای بود که گویی کارها فقط دست آقای عراقچی و بیرون از دولت است. مهم‌ترین مسئله این است که اگر در این مورد ایده‌ای سازنده و مؤثر نداشتید و یا قادر نبودید که پیرامون آن توافق درون‌ساختاری ایجاد کنید، چگونه انتظار داشتید که بقیه مسائل کشور را حل کنید؟ تحلیل دولت از ماهیت و اهمیت مسئله تحریم‌ها چه بود؟ اساساً شما خودتان موافق یا مخالف این سیاست‌ها بودید؟ اگر موافق بودید که این سیاست‌ها با رویکردهای قبلی شما انطباق لازم را ندارد و اگر مخالف بودید چرا اقدامی برای اصلاح آنها نکردید؟ در ادبیات روزنامه آقای کرباسچی دقت کنید؟ این شماتت‌ها با وجود همه تلاش‌های دولت در مذاکره چه معنایی می‌تواند داشته باشد، جز ضریب دادن به فشار طرف بی‌منطق غربی؟ و این ادبیات چه تفاوتی با ادبیات رسانه‌های دشمن در جنگ روانی علیه ایران دارد؟ اینکه میز مذاکره وسط مذاکرات توسط آمریکا و اسرائیل بمباران شده، تقصیر پزشکیان و عراقچی است؟! اینکه سه ماه انعطاف طرف ایرانی دائما از سوی اروپا (و آمریکا) مورد کارشکنی قرار گرفته، مقصرش طرف ایرانی است؟ این واقعیت را که وعده‌های غربگرایان (از جمله هم‌میهن و دیگران) مبنی بر تاجر بودن ترامپ و قریب‌الوقوع بودن توافق و شراکت چند هزار میلیاردی کاملا برعکس و صرفا عملیات فریب جنگی از آب درآمده، غربگرایان باید پاسخگو باشند یا دیگران؟! اینکه اسنپ‌بک مورد انکار ظریف و روحانی واقعی از آب درآمده، تقصیرش با کیست؟ آیا هم‌میهن شریک این خیانت بزرگ نیست؟ دولت و وزارت خارجه، جز عقب‌نشینی چندباره در تعامل با آمریکا و اروپا و آژانس (که صددرصد اشتباه هم بود) چه کار دیگری باید می‌کردند و چه امتیاز افزون‌تری باید می‌دادند؟ در این‌جا هم‌میهن، طرف منافع ملی است یا کارچاق‌کن ترامپ و نتانیاهو؟! نظام با وجود یقین به فزون‌طلبی و یاغی‌گری غرب، جز صدور مجوز قریب به یک سال مجوز مذاکره و خون‌دل خوردن و صبوری کردن، چه کار دیگری باید می‌کرد؟ توان نظامی را به حراج می‌گذاشت تا همان بلای برنامه هسته‌ای را سر توان دفاعی بیاورند؟ آیا ناراحتی پایوران دون‌پایه ترامپ و نتانیاهو از این است که نظام دست بزن داشت و متجاوزان را ادب کرد و خواب دشمن برای فریب و خلع سلاح تعبیر نشد؟ در موضوع جنگ، مگر مذاکره در جریان نبود که جنگ شد؟ هم‌میهن به عنوان متهم شراکت در عملیات فریب، در این فقره هم شریک جنایت است، هرچند که تقلا می‌کند دست پیش بگیرد. نکته بعدی این است که بدیل بن‌بست مذاکراتی و خیانت غرب، الماس دوباره مذاکره نیست بلکه اهتمام به احیای ظرفیت‌های داخلی و بین‌المللی به موازات پاسخ متقابل به تهدیدات دشمن است.
« بازگشت به لیست اخبار