فرار از شتابزدگی | هنر آهسته‌زیستن
شاید برای شما هم پیش آمده باشد؛ در اوج شتاب و اضطراب روزمره، ناگهان مانعی ساده، مثل عبور آرام یک سالمند از عرض خیابان، شما را مجبور به توقف کند. در همان چند ثانیه مکث اجباری، موجی از آرامش جایگزین دلشوره‌ها می‌شود و این سؤال در ذهن جرقه می‌زند: ما با این همه عجله به کجا می‌رویم؟
شاید برای شما هم پیش آمده باشد؛ در اوج شتاب و اضطراب روزمره، ناگهان مانعی ساده، مثل عبور آرام یک سالمند از عرض خیابان، شما را مجبور به توقف کند. در همان چند ثانیه مکث اجباری، موجی از آرامش جایگزین دلشوره‌ها می‌شود و این سؤال در ذهن جرقه می‌زند: ما با این همه عجله به کجا می‌رویم؟ ، فاطمه عباسی: در دنیای مدرن، «چندوظیفگی» یا انجام همزمان چند کار، به یک فضیلت تبدیل شده است. ما به‌خود می‌بالیم که همزمان با پاسخ‌دادن به ای‌میل‌ها، در یک جلسه آنلاین شرکت می‌کنیم و نیم‌نگاهی هم به اخبار داریم. اما این توانایی، یک توهم بزرگ بوده و علم عصب‌شناسی ثابت کرده که مغز ما برای این حجم از پراکندگی طراحی نشده است. این شتابزدگی، مغز را در وضعیت «آماده‌باش» دائمی قرار می‌دهد و توانایی ما برای تمرکز عمیق، همدلی با دیگران و خلاقیت را به‌شدت تحلیل می‌برد. تحقیقات نشان می‌دهد این عادت، بهره‌وری را تا ۴۰درصد کاهش می‌دهد و ما را خسته‌تر و مضطرب‌تر از همیشه می‌کند. راه‌حل، بازگشتی آگاهانه به «آهستگی» است. آهسته‌زیستن به‌معنای تنبلی یا انجام‌ندادن کارها نیست؛ بلکه به‌معنای حضور کامل در لحظه است. یعنی وقتی با دوستتان صحبت می‌کنید، تمام توجهتان به او باشد، نه به فهرست کارهای فردا. وقتی چای می‌نوشید، عطر و طعم آن را با تمام وجود حس کنید، نه اینکه همزمان گوشی خود را چک کنید. این تغییرات کوچک، نتایج شگفت‌انگیزی به همراه دارند. یک دم و بازدم عمیق قبل از ورود به خانه، می‌تواند تمام استرس روز را پشت در بگذارد. توجه کامل به حرف‌های فرزندتان، پیوندی عمیق می‌سازد که هزاران پیام مجازی قادر به ساختنش نیست. در نهایت، آهستگی به ما کمک می‌کند تا از مسابقه بی‌پایان «انجام‌دادن» خارج شویم و به هنر «زندگی‌کردن» بازگردیم؛ هنری که در آن کیفیت لحظه‌ها، بر کمیت وظایف پیروز می‌شود.
« بازگشت به لیست اخبار