وقتی شیمون پرز به دولت و کشور فلسطین سوگند وفاداری خورد!+ عکس

شبکه الجزیره در گزارشی که از رئیس جمهور سابق رژیم صهیونیستی منتشر کرده است، تصویر سندی از سوگند وفاداری وی به دولت و حکومت فلسطین را به نمایش گذاشت.

شبکه الجزیره در گزارشی که از رئیس جمهور سابق رژیم صهیونیستی منتشر کرده است، تصویر سندی از سوگند وفاداری وی به دولت و حکومت فلسطین را به نمایش گذاشت. سرویس جهان مشرق - بر اساس سند رسمی که شبکه الجزیره طی یک گزارش در رابطه با یکی از سرشناس ترین مقامات رژیم صهیونیستی منتشر کرده است، شیمون پرز، رئیس جمهور سابق این رژیم، در سال ۱۹۳۷، یعنی ده سال پیش از اشغال فلسطین و تاسیس غیرقانونی و نامشروع این رژیم در سرزمین‌های فلسطینیان، برای شهروندی فلسطین درخواست داده است. این سند حاوی امضای رسمی او و سوگند وفاداری به دولت و حاکمیت رسمی فلسطین است. او همچنین درخواست تغییر نام خود از شیمل به شیمون را داده است. این سند هنوز موجود است و در بایگانی رژیم صهیونیستی نگهداری می‌شود. شیمون پرز ( שמעון פרס)، (زاده ۲ اوت ۱۹۲۳ – درگذشته ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۶ میلادی) سیاست‌مدار صهیونیست برنده جایزه صلح نوبل و نهمین رئیس‌جمهور رژیم صهیونیستی بود. او ۷ سال ریاست رژیم صهیونیستی را بر عهده داشت. وی با سابقه نمایندگی از سال ۱۹۵۹ تا ۲۰۰۷، دارای بیشترین زمان نمایندگی در کِنِسِت است. چرخش‌های سیاسی او در لحظه‌های حساس، عاملی بوده که بیش از دو دهه به عنوان یکی از تأثیرگذارترین سیاستمداران تاریخ اسرائیل در صدر قدرت جای داشته باشد. همچنین شیمون پرز در دولت دوم اسحاق رابین وزارت امور خارجه اسرائیل را برعهده داشت و نقشی اساسی در مذاکرات یاسر عرفات (رئیس سازمان آزادی‌بخش فلسطین) و اسحاق رابین ایفا کرد. صهیونیست‌ها در زمان اشغال فلسطین، از چه شعاری استفاده کردند؟ از جمله انگیزه‌های یهودیان در اشغال فلسیطین و تأسیس رژیم صهیونیستی (اسرائیل) را اعتقاد به قوم برتر و برگزیده بودن یهود از سوی خدا و اختصاص سرزمین فلسطین به یهودیان (سرزمین موعود) برشمرده‌اند. در این میان، شعار «سرزمین بدون مردم برای مردم بدون سرزمین» از جمله مهم ترین توجیهاتی است که صهیونیست‌های یهودی برای مشروعیت اشغال فلسطین در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به آن تمسک کردند و همچنان می‌کنند. این شعار، که اولین بار در دهه ۱۸۴۰ توسط برخی نویسندگان مسیحی مانند الکساندر مک‌کال سوئیت (Alexander McCaul) و بعدها توسط صهیونیست‌هایی چون اسرائیل زنگویل (Israel Zangwill) در سال ۱۹۰۱ محبوب شد، فلسطین را به عنوان سرزمینی خالی و بایر توصیف می‌کرد تا مهاجرت یهودیان را توجیه کند. این در حالی بود که فلسطین در آن زمان جمعیتی حدود ۵۰۰ هزار نفری (عمدتاً عرب مسلمان و مسیحی، با اقلیت یهودی) داشت و اقتصاد کشاورزی فعالی بر پایه روستاها و شهرهایی مانند یافا، حیفا و قدس شریف بود. این شعار پس از اشغال فلسطین به صورت مستمر توسط سران این رژیم در موقعیت‌های مختلف تکرار و مورد استفاده قرار گرفت. به عنوان مثال، دیوید بن‌گوریون (نخستین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی) در صحبت‌هایش در دهه ۱۹۳۰، فلسطین را «سرزمینی بدون مالک واقعی» توصیف کرد و از مهاجرت یهودیان برای «پر کردن خلأ» دفاع نمود. این روایت در مصاحبه‌های رادیویی و سخنرانی‌های سازمان ملل (۱۹۴۷) تکرار شد. همچنین گلدا مئیر (نخست‌وزیر اسرائیل در ۱۹۶۹-۱۹۷۴) در مصاحبه‌ای با ساندی تایمز لندن (۱۹۶۹) گفت: «هیچ فلسطینی وجود ندارد»، و این شعار را تکرار کرد تا انکار هویت فلسطینی را توجیه کند. او بعدها در مصاحبه‌های دیگر ادعا کرد فلسطینی‌ها «هرگز سرزمینی نداشته‌اند». لازم به ذکر است که پس از اشغال فلسطین، علی‌رغم تکرار روایت‌سازی های صهیونیست‌ها از مسئله فلسطین، با محوریت شعار «سرزمین بدون مردم برای مردم بدون سرزمین»، بسیار از چهره‌های صهیونیست طی اظهارات به غیر واقعی بودن آن اذعان کرده‌اند و بسیاری از روشنفکران و پژوهشگران با استناد به اسناد معتبر و محکم تاریخی، پوشالی و دروغ بودن این شعار و سایر اظهارات از این دست را برای افکار عمومی برملا کرده‌اند. در همین رابطه، ادوارد سعید ( روشنفکر فلسطینی-آمریکایی) در «صهیونیسم از دیدگاه قربانیانش» (۱۹۷۹) اذعان رهبران صهیونیست به « شعار دروغ سرزمین بدون مردم» را مستند کرد، و آن را بخشی از پروژه استعمار توصیف نمود.