چرخش ترامپ به جنگ طلبی در بحران اوکراین

به گزارش مشرق، مهدی سیف تبریزی، فعال رسانه در مطلبی نوشت: در حاشیه هشتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، در دیدار با ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، مواضعی اعلام کرد که چرخشی آشکار از سیاست‌های پیشین او بود. برخلاف اظهارات قبلی که بر مذاکره سریع با مسکو و پایان جنگ اوکراین تأکید داشت، ترامپ این‌بار از «حمایت بی‌قیدوشرط از اوکراین تا پیروزی کامل» و بازپس‌گیری تمامی سرزمین‌های تحت تصرف روسیه سخن گفت. دلایل چرخش: معامله تا فرصت‌طلبی ژئوپلیتیک؟ در سطح بین‌المللی، فشارهای اروپا نیز نقش داشته است. در اجلاس ناتو در ژوئن ۲۰۲۵، کشورهای اروپایی متعهد شدند بودجه دفاعی خود را به ۲.۵ درصد تولید ناخالص داخلی افزایش دهند، که این امر بار مالی آمریکا را کاهش داد. این تغییر، به ترامپ اجازه داد تا بدون افزایش مستقیم هزینه‌های داخلی، از «پیروزی کامل اوکراین» سخن بگوید. زلنسکی نیز با اشاره به پیشرفت‌های اخیر ارتش اوکراین در خارکوف و خرسون، این تصور را تقویت کرد که روسیه در موضع ضعف قرار دارد. اما این ادعاها، بیش از آنکه واقع‌بینانه باشند، به نظر بخشی از یک نمایش سیاسی هستند. ایده «پیروزی کامل»، که نیازمند بازپس‌گیری کریمه و دونباس است، عملاً به جنگی طولانی و فرسایشی منجر می‌شود که هزینه‌های انسانی و اقتصادی آن بر دوش اوکراین و اروپا خواهد افتاد. این مواضع نشان‌دهنده دورویی آشکار غرب است. آمریکا، که خود از افزایش قیمت انرژی سود می‌برد، اروپا را به قطع کامل روابط اقتصادی با روسیه واداشته، در حالی که آلمان و دیگر کشورهای اروپایی با تورم دو رقمی و اعتراضات اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این سیاست، نه تنها به اقتصاد اروپا آسیب زده، بلکه اوکراین را به ابزاری برای رقابت ژئوپلیتیک تبدیل کرده است. ادعای «حمایت از دموکراسی» در اوکراین، در واقع پوششی برای منافع اقتصادی و نظامی آمریکا است که جنگ را به فرصتی برای سلطه تبدیل کرده. واکنش روسیه: خویشتن‌داری استراتژیک در برابر لفاظی غرب با این حال، پشت این لفاظی، نشانه‌هایی از نگرانی وجود دارد. با این وجود، کرملین به جای واکنش عجولانه، بر «صبر استراتژیک» تکیه کرده است. این رویکرد، که در تحولات میدانی مانند تثبیت مواضع در دونباس دیده می‌شود، نشان‌دهنده اعتماد به فرسایش تدریجی حمایت غرب از اوکراین است. در مورد تهدید ترامپ مبنی بر هدف قرار دادن پهپادها یا هواپیماهای روسی توسط ناتو، روسیه احتمالاً به چند روش پاسخ خواهد داد. یکی از گزینه‌ها، افزایش پروازهای شناسایی نزدیک مرزهای ناتو – مانند لهستان یا رومانی – است تا واکنش‌های غرب را آزمایش کند، بدون اینکه مستقیماً وارد درگیری شود. این تاکتیک، که در دریای سیاه و بالتیک بارها استفاده شده، می‌تواند تنش را افزایش دهد و به «حوادث تصادفی» منجر شود، مانند سقوط یک پهپاد در حریم هوایی ناتو. گزینه دیگر، پاسخ نامتقارن است: حملات سایبری به زیرساخت‌های انرژی اروپا و گزینه سوم، که خطرناک‌تر است، می‌تواند شامل حملات محدود به پایگاه‌های نظامی در اوکراین باشد، بدون عبور از مرزهای ناتو، برای ارسال پیام به واشنگتن. جنگ‌طلبی غرب و دورویی آمریکا مواضع جدید ترامپ و سیاست‌های کلی غرب در قبال اوکراین، نه تنها غیرسازنده، بلکه عمیقاً جنگ‌طلبانه و ریاکارانه است. ترامپ که در کمپین انتخاباتی‌اش وعده «صلح از طریق قدرت» داده بود، اکنون با شعار «پیروزی کامل»، عملاً درهای یک جنگ بی‌پایان را باز کرده است. این رویکرد، که ریشه در ایدئولوژی‌های نئوکان‌ها دارد، پیروزی نظامی را تنها راه‌حل می‌بیند، بدون توجه به هزینه‌های انسانی: بیش از یک میلیون کشته و میلیون‌ها آواره از آغاز جنگ در ۲۰۲۲. غرب، که ابتدا بر «تحریم‌های هوشمند» تمرکز داشت، اکنون با ارسال تسلیحات تهاجمی مانند موشک‌های دوربرد و تانک‌های پیشرفته، اوکراین را به میدان نبرد نیابتی علیه روسیه تبدیل کرده است. علاوه بر این، تهدیدات ترامپ مبنی بر هدف قرار دادن پهپادهای روسی، خطر یک درگیری مستقیم با روسیه را افزایش می‌دهد. چنین اقدامی می‌تواند به سرعت به یک جنگ گسترده منجر شود، با پیامدهای فاجعه‌بار جهانی. غرب، که خود را نگهبان صلح جهانی می‌داند، با این سیاست‌های بی‌پروا، جهان را به سوی یک جنگ سرد جدید – یا حتی بدتر، یک درگیری هسته‌ای – سوق می‌دهد. چشم‌انداز آینده: صلح یا فاجعه؟ چرخش ترامپ در حمایت از اوکراین، اگرچه برای کی‌یف امیدبخش به نظر می‌رسد، بدون پشتیبانی عملی – مانند افزایش چشمگیر کمک‌های نظامی – به شعاری توخالی تبدیل خواهد شد. روسیه، با تکیه بر صبر استراتژیک و بهره‌برداری از خستگی غرب، منتظر فرصتی برای تضعیف اجماع ناتو است. این تحولات نشان‌دهنده شکست دیپلماسی و غلبه جنگ‌طلبی است. غرب، به جای سرمایه‌گذاری در مذاکرات چندجانبه – شاید با میانجی‌گری کشورهایی مانند ترکیه یا هند – بر تشدید تنش‌ها تمرکز کرده است. این رویکرد، نه تنها به زیان اوکراین، بلکه به ضرر کل جهان است. برای دستیابی به صلح، غرب باید از لفاظی‌های جنگ‌طلبانه دست بکشد و به دیپلماسی واقعی روی آورد. مذاکره، حتی اگر دشوار باشد، تنها راه جلوگیری از فاجعه است. در غیر این صورت، مجمع عمومی سازمان ملل، که باید بستری برای صلح باشد، به صحنه‌ای برای نمایش قدرت و تشدید درگیری تبدیل خواهد شد. *بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.