کارگردانی که عاشق نقدهای منفی است و نمی‌خواهد فیلمش محبوب همگان باشد

جیم جارموش، نماد سینمای مستقل امریکا، می‌گوید دوست ندارد که فیلمی بسازد که همه آن را دوست داشته باشند. این فقط اظهار فضلی روشنفکرانه نیست؛ نشانی از نگرشی عمیق به هنر سینماست.

جیم جارموش، نماد سینمای مستقل امریکا، می‌گوید دوست ندارد که فیلمی بسازد که همه آن را دوست داشته باشند. این فقط اظهار فضلی روشنفکرانه نیست؛ نشانی از نگرشی عمیق به هنر سینماست. البته بدیهی است که فیلم جدید جارموش، «پدر، مادر، خواهر، برادر»، فیلمی نیست که برای همه مناسب باشد. هرچه دنیای بیش‌ازحد تحریک‌کنندهٔ ما با سرعت بیشتری پیش می‌رود، فیلم‌های از پیش آرام جیم جارموش نرم‌تر و ساکت‌تر هم می‌شوند. این فیلم‌ساز مؤلف کاملاً به این موضوع آگاه است و جالب این‌که اصلاً بابتش ناراحت نیست. او حتی فکر می‌کند مردم دقیقاً به‌خاطر همین ملایم‌تر بودنِ فیلم، نسبت به همه‌چیز دیگری که اطراف‌مان هست، به سراغش می‌آیند. اما روشن است که حتی اگر این‌طور هم نبود، جارموش باز هم دقیقاً همین نوع فیلم‌ها را می‌ساخت. او با این‌که حاضر نشد چیزی جز خودش باشد، به جایگاهی اسطوره‌ای در میان سینمای مستقل رسید و حالا هم قصد ندارد این مسیر را تغییر دهد. او با خنده اضافه کرد: «یه‌جورهایی حس می‌کنم اگر تعداد زیادی از مردم از فیلمی که می‌سازم خوششان بیاید، یعنی یک جای کار را اشتباه رفته‌ام. اما با این حال خیلی خوشحالم. واقعاً خوشحال‌کننده است، چون این فیلم تجربه‌ای بسیار آرام و کم‌سروصداست. پس بله، به این افتخار می‌کنم که یک‌جورایی با مردم ارتباط برقرار کرده. راستش اصلاً انتظارش را نداشتم. فکر می‌کنم بخشی از ماجرا به هم‌زمانی‌اش با شرایط فعلی ما برمی‌گردد. اگر این فیلم را سه سال پیش ساخته بودم، نمی‌دانم مردم این‌قدر دوستش داشتند یا نه.» در دنیایی که آدم‌ها برای رسیدن به موفقیت هیچ مانع و مرزی ندارند، چقدر خوشحال‌کننده است که هنوز کارگردانانی مثل جارموش هستند که نمی‌خواهند موفق باشند و فقط دوست دارند کار خودشان را کنند.