یک عمر زیستن با موسیقی | احمد پژمان که در ۹۰ سالگی درگذشت، کارنامه هنری پرباری داشت

احمد پژمان، آهنگساز پرآوازه و از چهره‌های اثرگذار موسیقی ایران، روز جمعه ۷ شهریور ۱۴۰۴ در ۹۰ سالگی در لس‌آنجلس درگذشت.

احمد پژمان، آهنگساز پرآوازه و از چهره‌های اثرگذار موسیقی ایران، روز جمعه ۷ شهریور ۱۴۰۴ در ۹۰ سالگی در لس‌آنجلس درگذشت. : پژمان در سال ۱۳۱۴ خورشیدی در شهر لار زاده شد. او از نوجوانی آموزش موسیقی را آغاز کرد و در تهران نزد استادانی چون حشمت سنجری و حسین ناصحی آموخت. سپس برای ادامه تحصیل به آکادمی موسیقی وین رفت و نزد استادان برجسته‌ای چون توماس کریستیان داوید و آلفرد اوهل، آهنگسازی را فرا گرفت. پس از بازگشت به ایران، اپراهایی همچون «جشن دهقان»، «دلاور سهند» و «سمندر» را نوشت که در تالار رودکی به صحنه رفتند. پژمان بعدها برای تکمیل تحصیلات خود به دانشگاه کلمبیا در آمریکا رفت و تجربیات تازه‌ای در موسیقی مدرن کسب کرد. نام احمد پژمان در حافظه بسیاری از دوستداران هنر، با موسیقی فیلم پیوند خورده است. نخستین کار سینمایی او، «شازده احتجاب» (۱۳۵۳)، به کارگردانی بهمن فرمان‌آرا بود. پس از آن، موسیقی فیلم‌های شاخصی چون «سایه‌های بلند باد»، «بوی کافور، عطر یاس»، «خانه‌ای روی آب» و «یک بوس کوچولو» را برای فرمان‌آرا ساخت. همکاری او با مجید مجیدی نیز آثاری ماندگار همچون «باران» و «بید مجنون» را رقم زد. در تلویزیون، ساخت موسیقی سریال‌های محبوبی مانند «دلیران تنگستان» و «سمک عیار» از او به یادگار مانده است. پژمان در طول زندگی حرفه‌ای خود برای بیش از ۲۷ فیلم و سریال موسیقی نوشت و جوایز مهمی از جشنواره فیلم فجر و دیگر رویدادهای هنری دریافت کرد. اما میراث احمد پژمان تنها به سینما محدود نمی‌شود. او در کنار موسیقی فیلم، آثار متنوعی در ژانرهای کلاسیک و صحنه‌ای خلق کرد، از اپرا و باله گرفته تا سمفونی، اوراتوریو و قطعات ارکسترال. آثاری چون «ناگهان رستخیز» (پوئم سمفونیک)،« خاطرات فردا»، «سراب» و «سایه‌های خورشید» بخشی از کارنامه غیرسینمایی او هستند. او همچنین در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ خورشیدی در فضای موسیقی پاپ نیز فعال بود و آهنگسازی برای چندین ترانه‌ را در کارنامه دارد. احمد پژمان هنرمندی بود که دانش موسیقی غربی را با ریشه‌های موسیقی ایرانی درهم آمیخت و صدایی نو به فرهنگ موسیقایی کشور بخشید. درگذشت او فقدانی بزرگ برای هنر و فرهنگ ایران است، اما آثارش همچنان شنیده خواهد شد و نسل‌های آینده از آنها الهام خواهند گرفت.